Տավուշյան ջերմ զրույցների փնտրտուքով այս անգամ Բերդավան գյուղում էինք։ Հյուրընկալվել ենք Գոհար Ասլիկյանին, ով «Տավշո խոհանոց» հաղորդաշարի վարողն է․ նա վերջերս հաղթեց «Թեժ խոհանոց» հեռուստանախագծում։

Գոհարի հետ հետաքրքիր զրույցը ծավալում ենք Տավուշի խոհանոցին հատուկ ագդակ ու եղալավաշ պատրաստելու ընթացքում։

Մի խոսքով՝ Հրանտ Ղազումյանն ու ՏավուշTV-ի նկարահանող թիմը հյուրընկալվել են Գոհարի տանը՝ տավուշյան «ՄակարդակովԿոֆեի»

Մանկության հուշեր Ամանորի մասին․ Հրանտ Ղազումյանի բանաստեղծությունը՝ «Մեր բարբառն ու բարքերը» հաղորդաշարի ամանորյա թողարկումից։

Ամեն անց կենող տարին ինձանից
Մի խտիտ մանկություն ա կյողանըմ տանըմ:
Ամեն անց կենող տարվա եդևից
Ես հեթոցն ընգյած վազ-վազ եմ անըմ:

Ամեն անց կենող տարվա վերջերին
Մի տյուռ ա պյաց լըմ դբյա մանկություն:
Որդի էլ փախչեմ, որդի էլ քյնամ
Տա՜տ, ճամփեն պիրըմ ա ինձ հսցնըմ քու տուն:
Սենյակի կես տեղը փեչն էր բրբռնմ,
Տնեցիք տոնածառն էին ուրախ զրթյարըմ
Ծինը կյալիս էր ու տյուռը կտրըմ,
Իսկ տյու ինձ հըմար տաք ջեմբռիր կյործըմ:
Դե ես էլ նստած տաք փեչի կշտին
Իմ մի պյուռ հանգիստն էի վայելըմ,
Թարմ թխած հացի հոտն էր պտտվըմ
Իսկ տյու շարունակ քու կյործքն էիր անըմ:
Թաղի րեխեքը ծեն էին տալի,
Պյաշերի կլխից սանկայինք ընգյնըմ,
Ասըմինք, խոսըմ, վազ վազինք անըմ
Իսկ օրվա վերջին հրաշքի սպասըմ:
Ու ինչքան սեր կար սաղի տներըմ,
Աչքերնու միջին փայլ ու ջերմություն,
Տատ, տարվա վերջին շատ եմ տռտակվըմ
Կարոտի ճամփով քու տուն եմ հասնըմ:
Մանկությունիցս թելեր եմ կյողացել
Նոր տարվա սկզբին կծկել եմ, հազրել,
Տաք ջեմբռ եմ կյործըմ քու ասած ձևով
Կրկատան արած իմ սրտի չափով:

Իջևանյան պատկերները՝ համեմված Տավուշոտ պոեզիայով։ Համո Սահյան․ «Աշխարհին բան չպատահի»․ կարդում է Հրանտ Ղազումյանը։ 

Եկողները թող չիմանան

Սոված օրեր ու սև տարի։

Ինձպեսները գան ու գնան,

Աշխարհին բան չպատահի։

Ծաղկեն դաշտերն ամեն գարնան,

Կյանքը մնա միշտ պատանի։

Ինձպեսները գան ու գնան,

Աշխարհին բան չպատահի։

Չըորոտա ոչ մի դռան

Մարտագլխիկն աղետալի,

Ինձպեսները գան ու գնան,

Աշխարհին բան չպատահի։

Թող ազգերի կամքն անվարան

Մահվան բերանը պատռի։

Ինձպեսները գան ու գնան,

Աշխարհին բան չպատահի։



Կանաչով խեղդված Տավուշը և «Տավուշոտ պոեզիա»-ն՝ մեր եթերում։ Համո Սահյան․ «Ուզում եմ կորչել, չքվել հավիտյան»․ կարդում է Հրանտ Ղազումյանը։ Տեսանյութում Հաղարծին վանական համալիրն է։

Ուզում եմ կորչել, չքվել հավիտյան

Այս շրջապատի անտարբերության

Սառուցյալ դաշտից,

Այս համատարած մտքի երաշտից,

Այս զրահակիր սնափառության

Համաճարակից,

Այս ամեն տեսակ ախտ ու վարակից

Ուզում եմ չքվել, կորչել հավիտյան:

Ուզում փրկվել

Փրկություն կոչվող այս գերությունից,

Ամենակարող այս անտերությունից:

Եվ այս տերության անտիրությունից,

Նրա վաղաժամ այս ծերությունից,

Իմ համբերատար համբերությունից,

Իմ թուլությունից, իմ թերությունից

Ուզում եմ փրկվել-չքվել հավիտյան:



Այս օրերին մեր մարզի դպրոցներում ևս հնչեց վերջին զանգը։

Շնորհավորում ենք այս դպրոցն ավարտած մեր սիրելի հետևորդներին ու հեռուստադիտողներին կյանքի նոր փուլ մուտք գործելու առթիվ և առաջարկում վերհիշել մեր ու ձեր դպրոցական տարիները Հրանտ Ղազումյանի հետ։



Տյու սինդրիկից դժգոհեցիր, ինձ ասեցիր «չէ»,

Սինդրիկն ի՞նչ ա, որ պիրել ես, տյա ռոմանտիկ չէ։

Տյու ինձ արիր խալ խայտառակ, հմի գոհ ես չէ՞,

Սինդրիկն ի՞նչ էր, անմեղ պատճառ, որ ինձ ահես «չէ»։

Տավուշեցի գիտնականնին հայ-հայ ա սիրունության հըմար պատվաստանյութին ստեղծում, բայց մի միջին վիճակագրական բարեկամ տյուս եկավ էդ գիտնականներին ասեց. «Վիի՜՜՜, էս ինչքան եք լղարել, էս ինչքան եք կեշնացել»,  ու տըհե էդ պատվաստանյութը, վակցինան կիսատ ա մնըմ։ 

Տավուշ TV-ով կրկին կատակում ու զրուցում ենք հենց մեր մասին, իսկ դա նշանակում է, որ մեր եթերում է «Մեր բարբառն ու բարքերը» հաղորդաշարի նոր, թարմ թողարկումը։ 

Այս թողարկման մեջ խոսելու ենք լուրերի տարածման, Տավուշում սիրո արտահայտման, սիրունության «պատվաստանյութ» ստեղծելու, տավուշյան «թարս» հասկացվող հաճոյախոսությունների եւ այլ հետաքրքրիր թեմաների մասին:

 Քյնացի՞նք․․․



Փետրվարի 21-ը Մայրենի լեզվի միջազգային օրն է։ Այսօրվա «Տավուշոտ պոեզիա»-ն՝ Համո Սահյանի՝ մայրենիին նվիրված տողերով։ Համո Սահյան․ «Մեր լեզուն»․ կարդում է Հրանտ Ղազումյանը։ Տեսանյութում Մակարավանքն է։

ՄԵՐ ԼԵԶՈՒՆ

Մեր լեզուն մեր խիղճն է դա,

Սուրբ հացը մեր սեղանի,

Մեր հոգու կանչն է արդար

Ու համը մեր բերանի:

Մեր լեզուն ծուխն է մեր տան,

Մեր կշիռն աշխարհի մեջ,

Նա աղն է մեր ինքնության,

Էության խորհուրդը մեր:

Մեր լեզուն արյունն է մեր,

Արյունից ավելի թանկ,

Մեր բուրմունքն ու գույնն է մեր,

Մեր լեզուն մենք ենք որ կանք:

Նա պիտի մեր առաջին

Ու վերջին սերը լինի,

Ի՞նչ ունենք էլ աշխարհում,

Որ այսքան մերը լինի:



Մենք սպասում ենք հանելուկի պատասխանի ձեր տարբերակներին, իսկ դուք՝ վայելում «Մեր բարբառն ու բարքերը» հաղորդաշարի հերթական թողարկումը։ 

Եթե դուք ասում եք՝ «աչքս սառեց, մարդ ա գալու», ապա մենք ասում ենք՝ «աչքս մընըմ ա, աչքիս օքմի դի կյա»։

Էսօր հաստատ ծեր աչքն էլ ա մնացել, չէ՞․ էս ա, էկել ա՝ Տավուշ TV-ի եթերըմ ա։

Եվ այսպես, նոր թողարկման մեջ խոսելու ենք էթիկայի, տեղի-անտեղի զանգերի, դժգոհելու, «քթածակի», աշխատողների ու կողքից խոսողների, լեգենդար «թըմաշա»-ի, անդյարդ-անհոգների, բարկանալու տավուշյան ձևերի․․․ մի խոսքով՝ մեզ բնորոշ հայտնի ու անհայտ ֆենոմենների մասին։

Քյնացի՞նք․․․



Արվեստը, Դիլիջանն ու հին և նոր ժամանակները․ այս անգամ Հրանտ Ղազումյանն ու մեր թիմն այցելել են Դիլիջան՝ նկարիչ-ոճավորող Հասմիկ Սողոմոնյանի հետ մակարդակով կոֆե խմելու։

Հասմիկի հետ զրույցն իր մանկության Դիլիջանի, մարզում արվեստ արարելու, դասավանդելու, երեխաների հետ աշխատելու և անդադար սովորելու մասին է։ 

«Դիլիջանն ինձ համար երևի թե լռությունն է։ Բոլորս գիտենք, որ ժամը 7-ից հետո Դիլիջանում անհատակ լռություն է, և դա շատ հետաքրքիր է նրանով, որ դու քեզ հետ մենակ ես մնում․․․Ստեղծագործական առումով նման վայրում ամենալավ պայմաններն են»։



Այս տարվա առաջին ձյունն Իջևանում և մեր «Տավուշոտ պոեզիա» շարքի հերթական տեսանյութը՝ սահյանական տողերով։ Համո Սահյան․ «Սպիտակ բախտ»․ կարդում է Հրանտ Ղազումյանը։

ՍՊԻՏԱԿ ԲԱԽՏ

Մի սպիտակ բախտ է հսկում
Անշարժ երթը սար ու քարիս։
Ձյունի վրա ամպ է նստում,
Ամպի վրա ձյուն է գալիս։

Սառցի տակ ջուրն ի՞նչ է զգում,
Իրեն պատեպատ է տալիս։
Սառցի վրա ամպ է նստում,
Ամպի վրա ձյուն է գալիս։

Ջուրը երգով վա՞խն է զսպում,
Թե՞ դեռ չարած մեղքն է լալիս…
Մեղքի վրա ամպ է նստում,
Ամպի վրա ձյուն է գալիս։

Մեկ էլ ո՞վ է ինձ հետ ոստնում
Լռությունը ծլնգալիս…
Ձայնի վրա ամպ է նստում,
Ամպի վրա ձյուն է գալիս։

Հոգնած, մաշված օրը մրսում
Եվ թիկնում է պատուհանիս…
Սրտիս վրա ամպ է նստում.
Ամպի վրա ձյուն է գալիս։