Վերաբացվել է Կոթիի Մշակույթի կենտրոնի գեղարվեստի դասասենյակը

«Տարածքը ևս մեկ անգամ վերածնունդ առավ մեր երեխաների համար՝ որպես մշակույթի հետ կապված լավ օջախ»․ նոյեմբերի 11-ին Կոթի գյուղի Մշակույթի կենտրոնում վերաբացվեց գեղարվեստի դասասենյակը։

Նորաբաց դասասենյակում սովորելու և իրենց հմտությունները կատարելագործելու հնարավորություն են ունենալու 35-ից ավելի սաներ։

Մանրամասները պատմում է մեր թղթակից Հրանուշ Անանյանը:






Յուրա Ամիրխանյանի «Կոթի» գրքի շնորհանդեսը հեղինակի հայրենի գյուղում

Կոթի գյուղի մշակույթի տանը հոկտեմբերի 9-ին կայացավ Յուրա Ամիրխանյանի «Կոթի» գրքի շնորհանդեսը` լրացված ու վերամշակված տարբերակով:

Գրքի հեղինակ Յուրա Ամիրխանյանը Կոթի գյուղից է. մեզ հետ զրույցում պատմեց, որ նպատակը Կոթիի դարերի պատմության ամբողջացումն ու դրա ներկայացումն է հանրությանը: Թեև գյուղը երկար տարիներ ու մինչ օրս 3 կողմից շրջապատված է ադրբեջանական գյուղերով, երբեք չի դատարկվել ու չի կորցրել իր հայկական դիմագիծը:

Շնորհանդեսի միջոցառմանն ներկա էին ու եկել էին շնորհավորելու Կոթի գյուղի բնակիչները, հեղինակի գործընկերներն ու մեր հայրենակիցները` Հայաստանի այլ վայրերից, իսկ Կոթի բնակավայրի վարչական ղեկավարը գյուղի անունից շնորհակալագիր հանձնեց Յուրա Ամիրխանյանին` կատարած աշխատանքի համար:

Միջոցառումն իրենց ազգային երգուպարով զարդարեցին Կոթիի մշակույթի տան սաները․ երեխաները մեջբերումներ կատարեցին նաև հեղինակի գրքից:






«Հայրենիքն սկսվում է սահմանից»․ մանկական ճամբար սահմանապահ Կոթիում

Օգոստոսի 7-ին Կոթի գյուղում «Արարատ» հիմնադրամի հովանավորությամբ կազմակերպված եռօրյա ճամբարի վերջին օրն էր։

Ճամբարի ընթացքում մանուկների զբաղմունքների, ստացած նվերների ու ճամբարի աջակիցների մասին պատմում է Նոյեմբերյան համայնքից մեր թղթակից Վերա Սահակյանը։






Մակարդակով կոֆե Թբիլիսիում՝ կոթեցի տիկին Էլմիրայի հետ

Կոլորիտ, տավուշյան պատմություններ ու լավ հիշողություններ։ Հրանտ Ղազումյանի «Մակարդակով կոֆե» շարքի հերթական ռեպորտաժն այս անգամ Թբիլիսիից է։

Մեր հայրենակից, թբիլիսիաբնակ Տիկին Էլմիրան պատմում է Տավուշի սարերում՝ Կոթի գյուղում անցկացրած անմոռանալի մանկության մասին։

Կարելի է ապացուցված փաստ համարել․ աշխարհի որ անկյունում էլ գտնվելիս լինես՝ տավուշյան ջերմությունը կանչելու է մի բաժակ սուրճի՝ մակարդակով կոֆեի շուրջ համով-հոտով զրուցելու։




Վանո Սիրադեղյանը հուղարկավորվեց հայրենի Կոթիում

Դեկտեմբերի 4-ին Տավուշի մարզի Կոթի գյուղում վերջին հրաժեշտ տվեցին պետական, քաղաքական գործիչ, գրող և հրապարակախոս Վանո Սիրադեղյանին: Վտարումի և օտարության մեջ գտնվելուց հետո՝ շուրջ երկու տասնամյակ անց նա հուղարկավորվեց իր հայերենի ծննդավայրում՝ սահմանապահ Կոթիում։
Մենք պառկած էինք լինում խաղողի այգիներին մոտիկ մի տեղ, խոտի վրա կամ սալ քարին, նայում էինք աստղերին, երազում ու սպասում պահակի քնելուն։ Խաղողը մեզ համար՝ եղած֊չեղած, բայց մեր ծնողների քնելու ժամին մեր վրա նոր եռանդ էր գալիս։ Աշնանամուտի երկար օրը բերքահավաքով, լողով, խաղով — չէր ջարդում մեր կորովը, նաև՝ մերթող լինելու մեր ժամանակն էր։ Մեզ տուն կանչում էին մեքենայորեն, քնելուց առաջ հորանջելու նման։ Եթե մոտերքում էինք լինում, ասում էինք՝ գալիս ենք, որ հնչում էր որպես բարի գիշեր։



Ձնհալից մինչև ձյուն գալը տունը մեզ համար պայմանական օթևան էր, մեր տունը այն էր, ինչ ընկած էր երկնքի տակ, բոլորեքյան կանգնած լեռների գոգի մեջ․ քարափն էր, այգին էր, բանջարանոցն էր… Մենք այդտեղ էինք մեծացել օձի ու հավքի, ձկան ու անասունի հետ և մեր ծնողները վտանգ չէին տեսնում մեր կյանքի համար։
Վտանգը այն էր, որ այդպես պառկած, երկնքին նայող երազող կմնանք… Չէ, կյանքը չէր թողնի։
Հատված – «Մի ճամպրուկ փող», Վանո Սիրադեղյան