Տավուշյան հետաքրքիր պատմությունների փնտրտուքով այս անգամ Գոշ գյուղում էինք՝ Անուշ տատի հյուրընկալ հարկի տակ։

«Մակարդակով կոֆե» շարքում այս անգամ սուրճի հետ վայելելու տնական կաթնահունց ենք թխում, վերջում էլ վառարանից հավաքում ենք տաք-տաք դիլիմը։

Անուշ տատը միաժամանակ մեծ հպարտությամբ պատմում է մեզ գյուղի պատմական ժառանգության՝ մեծ վարդապետ Մխիթար Գոշի հիմնադրած վանքի, գյուղի և գյուղական իր կյանքի մասին։

«Իմ երջանկությունն իմ զավակներն են, իմ թոռներն ու ծոռները․ իմ գանձն ու հարստությունն իմ ընտանիքն է», – ասում է նա։

Տավուշը բացահայտելու ճանապարհին այս անգամ կանգ առանք Հովք գյուղում․ կենցաղ, խոհանոց, ավանդույթներ։ Դե, իսկ հետաքրքիր զրույցը ծավալվում է տիկին Աննայի հետ փռան մեջ հաց թխելու ընթացքում։

«Մակարդակով կոֆե» շարքում տիկին Աննան պատմում է Հովքի սարերում իր մանկության, Գանձաքարից Հովք հարս գալու և տավուշյան փռան հետ դեռ վաղուց ձգվող իր «ընկերության» մասին։

«Շատ-շատ եմ սիրում Հովքը, Տավուշն ընդհանրապես շատ եմ սիրում։ Եղել եմ տարբեր տեղեր, բայց մեկ ա՝ Հովքից էն կողմ ուրիշ տեղ չեմ տեսնում․․․ Ամեն ինչ անում ենք, որ երիտասարդներին օգնենք՝ մնան գյուղում»,- ասում է նա։

Տավուշյան կոլորիտ, լավ տրամադրություն, ջերմագին ընդունելություն, տավուշահամ զրույցներ․ այս ամենը և ավելին կգտնեք Տավուշ գյուղում։

Վարդուհի Պողոսյանն է, ով իր կենսախնդությամբ և հյուրասիրությամբ անտարբեր չի թողնում և ոչ ոքի․ բարի գալուստ Իրական Տավուշ։

Սուրճի մրուրի մեջ բախտը փնտրելու փոխարեն «Մակարդակով կոֆե» շարքում ամուր ընտանիքի և սիրուն ու երջանիկ կյանքի գաղտնիքները սովորում ենք մեծերից։

Գեղարքունիքի մարզի Թթուջուր գյուղից՝ Տավուշի Իջևան քաղաք. առույգ, բանիմաց, աշխատասեր. Սուսան տատն է՝ իր գործի գիտակ, ում համար կար ու ձև անելը սոսկ աշխատանք չէ, այլ ապրելակերպ:

«Մակարդակով կոֆե» շարքում Հրանտ Ղազումյանի հետ ծանոթացանում ենք Սուսան տատի հետ՝ մի բաժակ սուրճի և տավուշահամ զրույցների շուրջ:
Դե, իսկ զրույցի հիմնական թեման «էն մեր ամենասիրածը»՝ ամուսնությունն է։

Սուսան տատն ասում է. «Իրար հետ առած էն մի կաստրունգեն կապըմ ա իրար հետ. վեր իրար հետ էդ պյանը արին՝ իրար հետ էդ պատը պատեցին, էդ գործն արին իրար հետ… եթե իրար սիրեցին՝ ամեն ինչով յոլա դեն քյալ»: