Առաջնագծից «Երկիր մեդիա»-յի ռեպորտաժում տղերքը խրամատում են, Ռուբենն է խոսում, պատմում է թշնամու հարձակման մասին՝ «կարևորը՝ դուխներս տեղն էր, ռիսկով․․․»։ Լրագրողը հարցնում է՝ «վախի զգացում կա՞ր էդ պահին»։ «Вообще չկար»,- ժպտում է զինվորը։ Երբ ռեպորտաժը հեռուստատեսության եթերում էր, նա արդեն անմահության ճանապարհն էր բռնել․․․

«Տարերք էր իր համար Արցախը, շատ էր սիրում․․․»

Մեր եթերում այսօր «Տղերքը» հաղորդաշարը պատմում է Ռուբեն Գևորգյանի մասին՝ համեստ և քաջ զինվորի, ով մինչև վերջ հավատարիմ մնաց Հայրենիքին տված երդմանը՝ «հանուն նրա չխնայել կյանքը»։ Նա կռվեց քաջաբար՝ մեզ թողնելով ուժեղ Հայրենիք ունենալու իր մեծ երազանքը։

ԿԵՆՍԱԳՐՈՒԹՅՈՒՆ

Ռուբեն Գևորգյանը ծնվել է Վերին Ծաղկավան գյուղում 1998 թվականին: «Հայրենիքն սկսվում է հենց իմ գյուղի սահմաններից»․ Ռուբենը հենց փոքրուց էր սահմանապահ։

Ռուբենը եղել է համեստ, հավասարակշռված, ընկերասեր աշակերտ՝ պատմում են ուսուցիչները։

Չնայած առողջական խնդիրներին՝ անձնվիրաբար ծառայել է Հայրենիքին:

Թշնամու դիրքերը գրավելու, մեծ քանակությամբ զենք-զինամթերք, կենդանի ուժ ոչնչացնելու համար արժանացել է «Մարտական ծառայության համար» մեդալի:

Թեժ մարտերի ընթացքում արկի հարվածը վերցրել է իր վրա՝ փրկելով ընկերոջ կյանքը: Նահատակվել է հոկտեմբերի 9-ին։



«Մի պահ լրջացած ասեց՝ բայց գիտե՞ս, կա մի բան, որ քեզանից շատ եմ սիրում, ես էլ անհանգստացած ասեցի՝ էդ ի՞նչն ա, ասեց՝ Հայրենիքը․․․»։
«Անսահման հոգատար ու սիրելու անսահման կարողություն ունեցող մարդ էր Հարութը․․․»

«Տղերքը» հաղորդաշարի մեր այսօրվա թողարկումը պատմում է ռազմական բժիշկ Հարություն Չոբանյանի մասին․ «Սպիտակ բանակի» հավատարիմ մարտիկը, բժիշկը, որ մինչև վերջին պահը վստահ էր՝ իր տեղը ռազմաճակատում է․ ամուր, պատվախնդիր ու արժանապատիվ։

2020 թ․ հոկտեմբերի 1-ին, պատերազմական դրությունից ելնելով, Հարությունը դիմել է ՊՆ և թույլտվություն ստանում մեկնել ռազմաճակատ՝ ծառայությունից հետո նորից զբաղեցնելով Հադրութի զորամասի բուժծառայության պետի պաշտոնը։ Մասնագիտական գերազանց որակներ ցույց տալով՝ Հարությունը հարյուրավոր վիրավորների կյանքեր է փրկել, մինչև որ շտապ օգնության մեքենայով վիրավորներ տեղափոխելիս ինքն է ենթարկվել հարձակման։


ԿԵՆՍԱԳՐՈՒԹՅՈՒՆ

Հարություն Չոբոնյանը ծնվել է 1993 թ․ փետրվարի 18-ին Տավուշի մարզի սահմանամերձ Այգեհովիտ գյուղում: Հարությունը ընտանիքի առաջնեկն էր։ 1999 թ․ ընդունվել է Տավուշի մարզի Այգեհովիտ գյուղի միջնակարգ դպրոց և երկու տարի այնտեղ սովորել։

2001 թվականի հոկտեմբերին Հարությունը, ընտանիքի հետ միասին, տեղափոխվել է Կոտայքի մարզի Հրազդան քաղաք և ուսումը շարունակել Հրազդան քաղաքի Հ․ Պարոնյանի անվան թիվ 12 միջնակարգ դպրոցում։ Հարությունը դպրոցում աչքի է ընկել բարձր առաջադիմությամբ։ 2009թ․ գերազանցությամբ ավարտել է դպրոցը։

2009թ․ ընդունվել է Երևանի Հերացու անվան պետական բժշկական համալսարանի Բուժական գործ ֆակուլտետը։ Փոխելով վերոնշյալ ֆակուլտետը` 2011-2014 թթ․ Հարությունը սովորել և ավարտել է ԵՊԲՀ-ի ռազմաբժշկական ֆակուլտետը։

2014-2016 թթ․ սովորել և ավարտել է ԵՊԲՀ-ի Ռազմաբժշկական ֆակուլտետի մագիստրատուրան` ձեռք բերելով բժշկի որակավորում «Բուժական գործ զինված ուժերում» մասնագիտությամբ։ 2016-2017թթ․ սովորել և ավարտել է ԵՊԲՀ-ի Ռազմաբժշկական ֆակուլտետի ինտերնատուրան` «Ընդհանուր բժշկական գործունեություն զինված ուժերում» մասնագիտությամբ։

2017թ․ Հարությունը գործուղվել է Արցախի Հանրապետության Հադրութ քաղաք՝ որպես զորամասի բժիշկ։ 2018թ․ նշանակվել է նույն զորամասի բուժկետի պետ։ 2019 թ․ նշանակվել է նույն զորամասի բուժծառայության պետ։ Աշխատելու տարիներին ստացել է բազում պատվոգրեր և շնորհակալագրեր` վիրավորված զինծառայողներին համապատասխան բժշկական օգնություն ցուցաբերելու, ինչպես նաև բուժական ծառայությունը բարձր մակարդակի կազմակերպելու, ծառայողական պարտականությունները բարեխիղճ կատարելու ու օրինակելի կարգապահության համար։

2020 թ․ հուլիսին ստացել է կապիտանի կոչում։

2020 թ․ ընդունվել է ԵՊԲՀ-ի օրդինատուրա`«Ճառագայթային ախտորոշում մասնագիտությամբ։

2020 թ․ հոկտեմբերի 1-ին՝ պատերազմական դրությունից ելնելով, Հարությունը մեկնել է ռազմաճակատ՝ նորից զբաղեցնելով Հադրութի զորամասի բուժծառայության պետի պաշտոնը: Մասնագիտական գերազանց որակներ ցույց տալով՝ Հարությունը փրկել է հարյուրավոր վիրավորների կյանքեր։ Սակայն հոկտեմբերի 13-ին ռազմական շտապօգնության մեքենայում երկու վիրավորներին առաջին բուժօգնություն ցուցաբերելիս Հարություն Չոբանյանը թշնամու գնդակից զոհվեց՝ չկարողանալով փրկել սեփական կյանքը։

«Կար հնարավորություն, որ մենք իր թղթերը ներկայացնեինք, որ չծառայեր։ Ասում էր՝ չէ, մամ ջան, ես պետք ա գնամ ծառայեմ, կարո՞ղ է ես վախկոտ եմ․ բոլորը գնում են Հայրենիքը պահելու»․ պատմում է Մանվելի մայրը՝ Լիլիա Ներսիսյանը։

«Տղերքը» հաղորդաշարն այսօր պատմում է Հայրենիքը կյանքի գնով պահած մեր եղբայրներից ևս մեկի՝ Մանվել Մանուչարյանի մասին։ Ընտանիքը, ընկերներն ու ուսուցիչները վկայում են՝ հայրենի հողի հանդեպ սերը, իր ընտանիքի արժեքի գիտակցումը դեռ փոքր տարիքից է եղել Մանվելի ամենաբնորոշ գիծը, ով մշտապես պատրաստ էր հասնելու ու օգնելու։

Այս տարի՝ 2022-ի հունվարի 6-ին անմահացած զինվորի ընտանիքում նոր ծնունդ տոնեցին․ լույս աշխարհ եկավ Մանվելի եղբայրը։ Փոքրիկին կոչեցին Էմանուել․ ինչպես մայրն է ասում՝ «իր եղբոր ու նահատակված տղաների պատվին, որոնք հիմա երկնքում են»։

Մանվել Մանուչարյանը ծնվել է 2001 թ․, Տավուշի մարզի Հաղարծին գյուղում։ Սովորել է տեղի միջնակարգ դպրոցում․ եղել է կարգապահ և ունակություններով լի աշակերտ։

2019 թվականին զորակոչվել է բանակ, ծառայել է Հադրութում։ 44-օրյա պատերազմի ժամանակ մի ամբողջ օր ծանր մարտեր է վարել թշնամու դեմ և զոհվել պատերազմի հենց առաջին օրը՝ սեպտեմբերի 27-ին։

Մանվել Մանուչարյանը հետմահու պարգևատրվել է Արիության մեդալով։



«Կատարյալ օրինակ»․ այս բառերն են անընդմեջ հնչում «Տղերքը» հաղորդաշարի մեր այսօրվա հերոսի՝ կապիտան Արմեն Սահակյանի մասին պատմողների խոսքում։
«Որ վիրավորվել էր հոկտեմբերի 16-ին, եկել էր, ասում եմ՝ Արմեն, գոնե մի երկու օր մնա, բուժվես՝ նոր, բա՝ չէ, զինվորներիս մոտ մարդ չկա, ես ոնց թողնեմ իրենց, գամ․․․ ու էլի հետ գնաց՝ մնաց ընդամենը մի օր»․
Արմեն Սահակյանը ծնվել է 1994 թ. մարտի 31-ին, Տավուշի մարզի Իջևան քաղաքում: Սովորել է Իջևանի թիվ 3 միջնակարգ դպրոցում։ 2002 թ.-ից հաճախել է մարզադպրոց՝սամբոյի դասընթացների:
2010թ. ընդունվել է Երևանի պետական համալսարանի Իջևանի մասնաճյուղի բնագիտական ֆակուլտետ՝ անվճար հիմունքներով: Սակայն Արմենի որոշումն էր, որ պետք է սպա դառնա: 2010 թ. ընդունվել է Վ. Սարգսյանի անվան ռազմական համալսարան:
Ուսումը նրան բանակի իսկական նվիրյալ էր դարձրել։ Համալսարանն ավարտելուց հետո ցանկություն է հայտնել ծառայել Ջրականում․ այստեղ ծառայությունն անց է կացրել հինգ տարի:
Մասնակցել է Ապրիլյան քառօրյա պատերազմին և ոչ մի պարագայում իր զորքին թույլ չի տվել նահանջել իրենց դիրքերից:
2019թ. սեպտեմբերից տեղափոխվել է Իջևանի N զորամաս, որպեսզի լինի ընտանիքի կողքին: Սեպտեմբերի 30-ից մասնակցել է Արցախյան 44-օրյա պատերազմին:
Առանց երկմտելու և նույնիսկ ընտանիքի անդամներին հրաժեշտ տալու մեկնել է Արցախ՝ պաշտպանելու հյուսիսային հատվածի՝ Մատաղիսի դիրքերը: Մոտ մեկ ամիս հրամանատարին վայել հզորությամբ պահել է դիրքերը: Հոկտեմբերի 16-ին ստացել է բեկորային վնասվածքներ, սակայն հոսպիտալում անմիջապես հեռացնել է տվել բեկորներն ու վերադարձել դիրք՝ իր զինվորների մոտ:
Արմեն Սահակյանը զոհվել է Դրմբոնը պաշտպանելիս՝ հոկտեմբերի 28-ին, անօդաչու թռչող սարքի հարվածից:
Որպես հրամանատարի՝ նրա մասնագիտական ունակությունների ու նվիրման մեծագույն վկայությունը մնաց առարկայապես՝ կապիտան Սահակյանի ստորաբաժանումն իր խնդիրը կատարեց լիովին։ Իսկ Արմենը միացավ հանուն Հայրենիքի անմահացածների բանակին՝ իր մշտական ներկայութամբ մնալով մեր կողքին՝ որպես օրինակ և ուղեցույց․․․



«Միշտ ասել եմ, որ ինձ նման յուրաքանչյուր աղջիկ Աշոտի նման եղբայր պիտի ունենա․․․»․ ասում է նրա քույրը՝ Անի Վարդապետյանը։

«Տղերքը» հաղորդաշարն այսօր պատմում է 44-օրյա պատերազմում անմահացած տավուշեցի Աշոտ Վարդապետյանի մասին։

Աշոտի հերոսացման մասին պատմել են իր ընկերները, իր հրամանատարները․ դժվարին մարտից առաջ ավագ ընկերները, իմանալով, թե ինչ է իրենց սպասվում, անգամ հորդորել են՝ «կարող ես՝ խուսափի՛ր, մի՛ գնա», բայց նա չի երկմտել․ «որտեղ իմ ծառայակիցներն են, այնտեղ էլ ես պիտի լինեմ»։

Աշոտ Վարդապետյանը ծնվել է 2000թ. Տավուշի մարզի Աչաջուր գյուղում։
2006-2018 թվականներին սովորել է Հրանտ Թամրազյանի անվան միջնակարգ դպրոցում։

Դպրոցական տարիներին հաճախել է շախմատի, 8 տարի հաճախել է ֆուտբոլի։ Խաղեր է ունեցել Հայաստանի Հանրապետության տարբեր մարզերում, ինչպես նաև Վրաստանի Հանրապետությունում։ Դպրոցն ավարտելուն պես մեկնել է զինվորական ծառայության։

Ծառայել է Լեռնային Ղարաբաղում՝ «Մարտունի 2»-ում։ Պատերազմի օրերին տեղափոխվել է Արցախի հարավային սահման:

Հարազատների հետ վերջին անգամ խոսել է հոկտեմբերի 25-ին, ընկել է մեկ օր անց՝ հանուն Հայրենիքի:

Աշոտ Վարդապետյանը հետմահու պարգևատրվել է «Մարտական ծառայություն», «Մարտական խաչ» և «Գթության մայր» մեդալներով:



«Ոչ մի անգամ չի ասել՝ իրանց մոտ ինչ ա կատարվում․ մենակ ասում էր՝ ոչ մի բան մեզ մոտ չկա, կոֆե ենք խմում․․․» (պատմում են Գառնիկ Հովակիմյանի մայրը):

«Տղերքը» հաղորդաշարի մեր այսօրվա հերոսը Գառնիկ Հովակիմյանն է։ Պատասխանատու աշակերտ, հարեհաս ընկեր, կողքինին հասնող ու օգնող մարդ՝ մշտապես նեցուկ իր ընտանիքին ու հարազատներին․ հենց այսպիսինը նա կմնա իրեն ճանաչելու բախտն ունեցած մարդկանց սրտերում։

Գառնիկ Հովակիմյանը ծնվել է 2001 թ․ մարտի 15-ին։ 2007 թ․ ընդունվել է Հովքի միջնակարգ դպրոց և ավարտել այն 2019 թ․։ Նույն թվականին ընդունվել է ԵՊՀ ԻՄ Դիզայնի և կիրառական արվեստի ֆակուլտետ։

Հայոց բանակ է զորակոչվել 2019 թ․ հունիսի 26-ին։ Ծառայել է Արցախի Հանրապետության «Մարտունի-2» պաշտպանական զորամասում։ Ծառայության ընթացքում բարձր պատասխանատվության համար արժանացել է շնորհակալագրի և պարգևատրվել է ժամացույցով։

2020 թ․ սեպտեմբերի 27-ից եղել է մարտական դիրքերում։ Զոհվել է նոյեմբերի 4-ին՝ հակառակորդի հարձակումը կասեցնելու ժամանակ, տանկի արկի պայթյունի հետևանքով։

Մարտի դաշտում ցուցաբերած քաջության համար Գառնիկ Հովակիմյանը հետմահու պարգևատրվել է «Արիության համար» և «Գթության մայր» մեդալներով։

Գառնիկի ընտրությունն ու որոշումն էր՝ նվիրվել մինչև վերջ, կռվել մինչև վերջ, փրկել մարտական ընկերոջ կյանքը՝ Հայրենիքին նվիրելով ամենը, ինչ ուներ։

Ինչպես հարազատ դպրոցում հավաստում են նրա ուսուցիչները՝ մնում է մեր պարտքը՝ հիշել նրան ու նրա հերոսությամբ դաստիարակել ապագա սերունդներին․․․

«Չպարտվող, ցավը արհամարհող, ճարպիկ, ֆիզիկապես ուժեղ, հնարամիտ․ դեռ փոքրուց սովորել էր կողմնորոշվել տեղանքում, տիրապետել զենքին, մարտարվեստին․․․կարելի է ասել՝ Հայկը պատրաստի զինվոր էր՝ իր ողջ էությամբ․․․» (պատմում է Հայկ Պապյանի հորեղբայրը)։

«Տղերքը» հաղորդաշարի մեր այս թողարկման հերոսը Տավուշի մարզի Բերդ համայնքից Հայկ Պապյանն է։ Ինչպես կյանքում, այնպես էլ մարտի դաշտում նա ընտրեց մինչև վերջ չհանձնվելը՝ պատիվն ու սերն առ Հայրենիք վեր դնելով ամեն ինչից։ Մարտի դաշտում Հայկի արարքների մասին վկայությունները բազմաթիվ են՝ հրամանատարներից, իր շնորհիվ փրկված ընկերներից ու զինակիցներից․․․

«Հոկտեմբերի 5-ին, երբ վաշտի հրամանատարը վիրավորվում է, Հայկն իր ընկերոջ հետ իրենց ձեռքն են վերցնում հրամանատարությունը․․․ և մնում են դիրքերում, և պայքարում են մինչև վերջ»։

Հայկ Պապյանը ծնվել է Տավուշի մարզի Բերդ քաղաքում, 2001 թ․ հունվարի 20-ին։ Սովորել է Բերդ քաղաքի թիվ 4 հիմնական դպրոցում։ 10 տարեկանից մասնակցել է ազատ ոճի ըմբշամարտի Հայաստանի առաջնություններին, նաև՝ միջազգային մրցաշարերի և գրավել պատվավոր հորիզոնականներ։

2015 թ․ ընդունվել է Երևանի Օլիմպիական հերթափոխի պետական մարզական քոլեջ, որտեղ շարունակել է իր սպորտային կարիերան և ստացել մարզչի որակավորում։ Այնուհետև ընդունվել է Հայաստանի Ֆիզիկական կուլտուրայի և սպորտի պետական ինստիտուտի երկրորդ կուրս՝ Ազատ ոճի ըմբշամարտի բաժին։

2019 թ․ հուլիսի 5-ին զորակոչվել է բանակ։ 6 ամիս ծառայել է Հոկտեմբերյանի զորամասում, որից հետո տեղափոխվել է Գորիս, ստացել սերժանտի կոչում։

Արցախյան պատերազմի առաջին իսկ օրվանից ակտիվ մասնակցություն է ունեցել ռազմական գործողություններին։ Հայկը պատերազմի ընթացքում կռվել է մի շարք դիրքերում։ Սեպտեմբերի 27-ին իր տեխնիկայի պայթելուց հետո վիրավորվել է, բայց հիվանդանոցում չի մնացել և բարձրացել է դիրքեր՝ ընկերների մոտ։

Նա բազմաթիվ ընկերների մարմիններ է դուրս բերել թշնամու հրետակոծության ժամանակ։ Իրեն վստահված ՀՄՄ-ի վրա տեղավորելով բոլոր զինվորներին՝ տեղափոխել է ապահով վայր, ապա թշնամուն շփոթության մեջ գցելու համար, զինվորներին ապահով վայրում թողնելով, թշնամու վնասած տեխնիկայով մի կերպ վերադարձել է, թողել տեխնիկան փոսի մեջ և այնուհետև միայն ոտքով վերադարձել զորքի մոտ։

Հոկտեմբերի 15-ին թշնամու կողմից Ջաբրայիլի Հավսլի դիրքի գրավման ժամանակ 18 զինվորներով մնացել են ռմբակոծության տակ և համարվել անհետ կորած մինչև դեկտեմբերի 18-ը։

Հայկ Պապյանը հետմահու պարգևատրվել է «Մարտական ծառայության» և «Արիության» մեդալներով։

Հայկն, ով իր նահատակությամբ հավերժաբար կապվեց հայրենի հողին, իր ապագան ու երազանքներն էլ միայն իր հող ու ջրի հետ էր կապում։ «Ավարտեմ-գամ՝ Բերդում սպորտդպրոց դնեմ, մարզիչ աշխատեմ»,-այսպես էր գծում իր ապագան։ Հիմա էլ իր ուսերին մեծացած փոքր եղբայր՝ Գևորգն է վճռել կիսատ չթողնել Հայկի գործն ու երազանքը՝ դառնալ ըմբշամարտի չեմպիոն։

«Հակոբը եթե մի բանի նվիրվում էր՝ նվիրվում էր ամբողջությամբ․․․»

Ընկերները պատմում են, որ մարտի ամենաթեժ պահերին, երբ դիրքն արդեն հրամանատար չուներ, նա իր վրա է վերցրել գործողությունները համակարգելու պատասխանատվությունը՝ մեծագույն քաջություն ցուցաբերելով։

«Տղերքը» հաղորդաշարի մեր այս թողարկման հերոսը Հակոբ Մելիքսեթյանն է։ Հակոբը գեղեցկությունը տեսնում և «բաժանում» ու վերարտադրում էր ամենուր․ ինչպես նրա բազմաթիվ նկարները, այնպես էլ իր հարազատների, ընկերների նկատմամբ վերաբերմունքը՝ որպես միայն բարու և գեղեցիկի, վկայում են հենց այս մասին։

Հակոբ Մելիքսեթյանը ծնվել է 2000թ․ հոկտեմբերի 16-ին, Տավուշի մարզի Գետահովիտ գյուղում:

Ավարտելով Գետահովիտի միջնակարգ դպրոցը՝ 2018 թ․-ին ընդունվել է ԵՊՀ Իջևանի մասնաճյուղի Կիրառական արվեստի ֆակուլտետ։ Անսահման բարի էր, ժպտերես, կատակասեր:

Ուսումը կիսատ թողնելով՝ 2019թ․ հունվարի 11-ին զորակոչվել է բանակ: Ծառայել է Արցախի ՊԲ «Մարտունի-2» զորամասում: Եղել է ՀՕՊ մասնագետ: 2020 թ․ պատերազմը սկսվելու առաջին իսկ օրից Հակոբն իր ընկերների հետ համառ մարտեր է մղել թշնամու մեծաթիվ ուժերի դեմ: Խոցել է մի քանի անօդաչու թռչող սարք, կործանիչ ինքնաթիռ։ Անմահացել է հոկտեմբերի 7-ին, Մարտունիում։

Հակոբ Մելիքսեթյանը պարգևատրվել է «Արիության» մեդալով, «Քաջարի մարտիկ» կրծքանշանով, «Գրթության մայր» մեդալով։

Հակոբը վստահ պատասխանատվությամբ բռնեց անմահության ճանապարհը՝ անվարան նվիրումով որոշում կայացնելով որևէ կերպ չխուսափել ու չընկրկել՝ լինելով ու մնալով իր ընկերների, իր Հայրենիքի կողքին։

«Պատերազմի ընթացքում ասում էր, որ ամեն առավոտ թուրքերի հետ սուրճ է խմում․ ասում էր՝ դե, մի քանի մետր են մեզնից հեռու․ ամեն առավոտ զարթնում ենք, միասին սրճում ենք, պատահում է նաև, որ միասին ընթրում ենք․ ամեն ինչ կատակի էր վերածում»։

«Տղերքը» հաղորդաշարի այսօրվա՝ հերթական թողարկման մեր հերոսը Յուրա Հարությունյանն է։ 44-օրյա պատերազմի ընթացքում նա ոչնչացրել է հակառակորդի 2 տանկ, հետևակի մարտական 5 մեքենա, 3 «Ուրալ», «Կամազ» մակնիշի 2 մեքենա, 2 տրակտոր՝ դրսևորելով զարմանալի խիզախություն ու ոգու ամրություն։

Հարության տոնին ծնված և մկրտության «Հարություն» անունը կրող Յուրան մարտի դաշտում կերտեց իր հաղթանակը՝ բոլոր տեսակի պարտությունների ու մահի հանդեպ։

Յուրա Հարությունյանը ծնվել է 2001 թվականի ապրիլի 15-ին, Տավուշի մարզի Բերդ քաղաքում։ 2007 թվականից հաճախել է Բերդի թիվ 4 հիմնական դպրոց։ Շատ լավ էր սովորում դպրոցում, սիրում էր բոլոր առարկաները, հատկապես՝ մաթեմատիկան։

2019 թվականին՝ դպրոցն ավարտելուց հետո, ընդունվում է ԵՊՀ ԻՄ-ի «Ինֆորմատիկա և կիրառական մաթեմատիկա» բաժինը, ապա ամռան առաջին զորակոչով՝ հուլիսի 5-ին զորակոչվում բանակ։ 6 ամիս ծառայելով Գյումրիի մասնագիտացած զորամասում՝ ստանում է կրտսեր սերժանտի կոչում, 2 կրծքանշան եւ մեկնում Արցախ՝ ծառայությունը շարունակելու:

Արցախում 3 ամիս ծառայելուց հետ ստացել է սերժանտի կոչում և ևս երկու կրծքանշան։ Յուրան սովորել էր Արցախի բարբառը. «Այ տի պաներ». այս բառերով էր ավարտում իր բոլոր հեռախոսազանգերը:

2020թ. սեպտեմբերի 27-ից մինչև հոկտեմբերի 30-ը ակտիվ մասնակցել է մարտական գործողություններին: Կռվել է Ֆիզուլիում, Ջաբրայիլում, Հադրութում եւ Մարրտունիում: Պատերազմի օրերին շատ ոգևորված էր․ ոչնչացրել է հակառակորդի 2 տանկ, հետևակի մարտական 5 մեքենա, 3 «Ուրալ», «Կամազ» մակնիշի 2 մեքենա, 2 տրակտոր: Հոկտեմբերի 30-ին Քերթ գյուղից տեղափոխվելու ճանապարհին հակառակորդի անօդաչուի հարվածից ստացել է բեկորային մահացու վիրավորում:

Յուրա Հարությունյանը հետմահու պարգևատրվել է «Մարտական խաչ» 1-ին աստիճանի, «Մարտական ծառայություն» և «Գթության մայր» մեդալներով։

Մարտական ընկերները վկայում են՝ «Յուրան ոգեշնչում էր բոլորիս», հիացմունքով են խոսում նրա նվիրվածության ու կենսուրախության մասին։ Յուրան՝ որպես հավերժ ներկայություն, Հայրենիքինն ու անմահությանն է այլևս, որպեսզի մենք ևս հնարավորություն ունենանք հետևելու նվիրումի իր ճանապարհին․․․

«Եթե ինձ ասեք՝ մի բառով պատմիր Սամոյի մասին, ես կասեմ՝ լույս․․․»

Եվ չկա ավելի մեծ սեր, քան որ մեկն իր կյանքը զոհի ավելի ուրիշների։ Չկա ավելի մեծ սեր, քան զոհաբերությունը՝ հանուն Հայրենիքի։ #Տղերքը հաղորդաշարն այսօր պատմում է իր կյանքով սիրո մասին վկայած հերոսի՝ Սամվել Մատինյանի մասին։

«2020 թ․ հունվարի 28-ին Բանակի տոնն էր․ ես հենց այդ ժամանակ հասկացա, որ ես բանակը, պետությունն ու իմ երկիրը Սամվելով եմ սիրել։ Սամվելը հագել է իր կանաչ համազգեստը ու ես սիրել եմ մեր երկիրը։ Ես տեսել եմ՝ Սամվելը ինչ հոգատարությամբ, սիրով, սրտացավությամբ է վերաբերվել իր զինվորներին, ու ես հասկացել եմ, որ դա միայն զինվորներին վերաբերվել չէ, Հայրենիքին վերաբերվել է․․․ մեր սերը Հայրենիքի հանդեպ Սամվելով է սկսվել, ու Սամվելով էլ շարունակվում է մինչև հիմա», – Թերեզա Մատինյան (Սամվելի քույրը)։

Սամվել Մատինյանը ծնվել է 1996թ. փետրվարի 24-ին՝ Տավուշի մարզի Այգեհովիտ գյուղում: Ընտանիքի երրորդ և սպասված զավակն էր՝ երկու աղջիկներից հետո:

2002թ. ընդունվել է Այգեհովիտի Արտաշես Վասիլյանի անվան միջնակարգ դպրոցը, որը գերազանց առաջադիմությամբ ավարտելով, 2013թ. ընդունվել էր միանգամից երկու բարձրագույն ուսումնական հաստատություն՝ Երևանի պետական համալսարանի ֆիզիկայի և մաթեմատիկայի ֆակուլտետ և Վազգեն Սարգսյանի անվան ռազմական ինստիտուտ:

Ընտրությունը բարդ չեղավ․ նրան առավել հոգեհարազատ էր ռազմական մասնագիտությունը: Մասնագիտությամբ հրետանավոր էր: Չորս տարի սովորեց ինստիտուտում և 2017թ., ստանալով լեյտենանտի կոչում, իր ընտրությամբ մեկնեց Ջրական՝ որպես ջոկի հրամանատար։ Ընտրությունը պատահակն չէր ,քանի որ մասնագիտական փորձաշրջանը անցել էր հենց Ջրականում, մասնակցել Ապրիլյան պատերազմին և սիրահարվել այդ տարածաշրջանին:

Սամվելը փայլուն հրետանավոր էր՝ մասնագիտական և մարդկային բարձր որակներով: Արդեն երրորդ տարում վաշտի հրամանատար էր, կոչումով՝ կապիտան: Սիրում էր իր աշխատանքը, հոգատար էր յուրաքանչյուր զինվորի նկատմամբ, և պատահական չէր, որ ամբողջ պատերազմի ընթացքում ոչ մի զոհ չէր տվել իր վաշտից։ Իսկական իր գործին նվիրյալ էր՝ կոչված լինելու սպա:

44-օրյա պատերազմի ընթացքում Սամվելը 35 օր շարունակ հերոսական մարտեր մղեց ոսոխի դեմ, շրջափակվեց ու շրջափակումից հանեց իր զորքին: Նրա երկրային կյանքն ավարտվեց 24 տարեկան հասակում՝ մարտի դաշտում:

Սամվել Մատինյանը հետմահու պարգևատրվել է «Զարավար Անդրանիկ», «Արիության» ու «Մարտական ծառայություն» մեդալներով։

«Եզակի մարդիկ են լինում՝ նման մասնագիտական որակներով ու նվիրվածությամբ միաժամանակ․․․ Կարծում եմ, որ այդ տղաները կյանքը չհամարեցին ամենաթանկը, այլ իրենց արժանապատվությունը, իրենց Հայրենիքն ամենաթանկը գնահատեցին։ Մնացողներիս թող պատգամ լինի, որ այդ մարդկանց մեր՝ ճիշտ ապրելով պարտական լինենք»։