Պրոֆեսիոնալ «ԱրմՖայթինգ» ֆեդերացիայի նախաձեռնությամբ ու Բերդի համայնքապետարանի աջակցությամբ հուլիսի 25-ին Բերդի Ժիրայր Անանյանի անվան մշակույթի տանը տեղի ունեցավ ընդհանուր մենամարտերի հուշամրցաշար` նվիրված 2020 թվականի հուլիսյան մարտական գործողությունների ընթացքում  նահատակված հայորդիների հիշատակին։ Հուշամրցաշարին մասնակցում էին Տավուշի ու Արմավիրի մարզի 20 պատանի մարզիկները:

Բերդ համայնքում սպորտային կյանքը ակտիվ և աշխույժ է. հ ամայնքի ղեկավարի խոսքով մարզաձևը համախմբող նշանակություն ունի:

Հայաստանի Պրոֆեսիոնալ «ԱրմՖայթինգ» ֆեդերացիան նմանօրինակ միջոցառումներ հաճախ է կազմակերպում և կազմակերպելու ինչպես Տավուշում, այնպես էլ հանրապետության այլ մարզերում:

Պրոֆեսիոնալ «ԱրմՖայթինգ» ֆեդերացիայի նախաձեռնությամբ ու Բերդի համայնքապետարանի աջակցությամբ հուլիսի 25-ին Բերդի մշակույթի տանը տեղի ունեցավ ընդհանուր մենամարտերի հուշամրցաշար` նվիրված 2020 թվականի հուլիսյան մարտական գործողությունների ընթացքում  նահատակված հայորդիների հիշատակին։



«Կարենը միշտ հպարտությամբ էր նշում, որ իր և սպարապետ Վազգեն Սարգսյանի ծննդյան օրը նույն օրն է․․․»։

Աշխույժ  ու միևնույն ժամանակ հանգիստ, հարգալից, պատրաստակամ էր օգնել բոլորին․ այսպիսին է մնացել Կարենը ու կմնա իր մտերիմների սրտում՝ որպես հանուն Հայրենիքի ու շատերի կյանքի համար իր կյանքը տված նվիրյալ։

«Տղերքը» հաղորդաշարի այսօրվա թողարկումը պատմում է տավուշեցի Կարեն Մելիքսեթյանի մասին․

ԿԵՆՍԱԳՐՈՒԹՅՈՒՆ

Կարեն Արմենի Մելիքսեթյանը ծնվել է 2001 թ․-ի մարտի 5-ին՝ Դիլիջան քաղաքում։ Կարենը տան կրտսերն էր, պատմում են, որ փոքր ժամանակ աշխույժ, ժիր ու շարժուն երեխա էր։

2007թ․-ին ընդունվել է Դիլիջանի թիվ 4 միջնակարգ դպրոց,  դպրոցական տարիներին ակտիվորեն հաճախել է բազմաթիվ մարզական խմբակների։

2016թ․-ին ընդունվել է Դիլիջանի պետական քոլեջի խոհարարական բաժին։ Գերազանց ավարտել է քոլեջն ու զորակոչվել հայոց բանակ ՝ ծառայության անցնելով Արցախի Հանրապետության Հադրութ քաղաքում։

Երկու ամիս անց ծառայությունը շարունակել է  Հոկտեմբերյանի զորամասում ՝ դասընթացների նպատակով, որից հետո տեղափոխվել է Հադրութ, ստացել սերժանտի կոչում։

Պատերազմի առաջին օրից եղել է առաջնագծում ՝ պաշտպանելով Վարանդայի դիրքերը։ Շրջափակումը ճեղքելով հասել են մինչև Մարտունի 2, բայց հոկտեմբերի 31-ին մարտական առաջադրանք կատարելիս զոհվել է ավիոռումբի պայթյունից։ Հարազատները կարոտով են պատմում, որ Կարենը մեծ երազանք ուներ հմուտ խոհարար դառնալու։ 

Կարեն Մելիքսեթյանը հետմահու պարգևատրվել է  «Գթության Մայր», «Ասպետաց Մայր», «Մրտական Խաչ Առաջին Գունդ»,  Հայոց Ազգային Գվարդիայի «Հավերժի Մարտիկ» և «Առյուծ Ֆիդայի» շքանշաններով։



«Հավերժ զինվորը». այսպես է կոչվում 44-օրյա պատերազմում նահատակված, դիլիջանցի Լևոն Մանթաշյանի բանաստեղծությունների ժողովածուն:
Լևոնի բանաստեղծություններում սերն ու կարոտն է թևածում, նրա գրած տողերում կա հավատ ու նվիրվածություն, սեփական Հայրենիքի և ժողովրդի նկատմամբ պարտքի կարևորության գիտակցում:

Դեռևս 15 տարեկանում Լևոն Մանթաշյանը սկսել է ստեղծագործել. գրել է մի շարք հեղինակային երգեր ու բանաստեղծություններ, որոնք ամբողջացվել են և հրատարակվել «Հավերժ զինվորը» գրքում:

Ձեզ ենք ներկայացում նրա ստեղծագործություններից մեկը, որը Լևոնը վերնագրել է «Ուրիշ աշխարհ»

Ուրիշ Աշխարհ

Այսօր իմ սենյակում աստղեր չկան,
Իմ սենյակում այսօր վարագույրները փակ են,
Եվ իմ կյանքի բեմում կեղծանուններ չկան,
Որովհետև բեմի հետևում ես մենակ եմ։
Եվ ուրեմն…
Ես գնում եմ ուրիշ աշխարհ,
Որտեղ չկա, չկա քո պատկերը,
Գնում եմ ուրիշ մի աշխարհ,
Որտեղ չկան ձևական քո խոսքերը,
Քո սերը,
Տանում եմ ինձ հետ իմ արևը,աստղերը,
Քո սերը,ժպիտները, ամպերը…
Այն ամենը ինչ քեզ է նվիրված,
Ես տանում եմ ուրիշ աշխարհ։
Առանց աստղերի ես աշխարհում անհնար եմ,
Ինչպես առանց սիրո պոետի կյանքը դժվար է,
Երգս քեզ համար սիրելիս իսկզբանե բացասական է,
Դա երևի նրանից է որ ալկոհոլի չափը, մի քիչ շատ է.
Բայց միևնույն է…
Ես գնում եմ ուրիշ աշխարհ,
Որտեղ չկա, չկա քո պատկերը,
Գնում եմ ուրիշ մի աշխարհ,
Որտեղ չկան ձևական քո խոսքերը,
Քո սերը,
Տանում եմ ինձ հետ իմ արևը,աստղերը ու սերը ժպիտները, ամպերը…
Այն ամենը ինչ քեզ է նվիրված,
Ես տանում եմ ուրիշ աշխարհ։
Ուրիշ աշխարհ,Ուրիշ աշխարհ…

Լևոնը ծնվել է 2001 թվականի ապրիլի 3-ին, Ռուսատանի Դաշնության Պերմ քաղաքում: 2007 թվականին տեղափոխվել է Դիլիջան, ընդունվել քաղաքի թիվ 4 հիմնական դպրոց, ուսումը շարունակել է Դիլիջանի ավագ դպրոցում։ 2019 թվականին զորակոչվել է բանակ` ծառայության անցնելով Արցախի Հանրապետության առաջին պաշտպանական շրջանում։ Լևոնը զինակից ընկերների հետ կռվել և զոհվել է մարտի դաշտում՝ 2020 թվականի հոկտեմբերի 10-ին։

Տարածվող տեղեկությունը՝ Նոյեմբերյան և Բերդ համայնքի ուղղությամբ կրակոցների մասին չի համապատասխանում իրականությանը։ Տավուշ Մեդիայի հետ զրույցում հայտնեց Բերդ համայնքի ղեկավար Աստղիկ Հակոբյանը։

– Տարածվող լուրերը, իբրև Պառավաքարի ուղղությամբ հրաձգություն է՝ ապատեղեկատվություն է, – հավելեց համայնքապետը։

Իր հերթին Նոյեմբերյան համայնքի ղեկավար Արսեն Աղաբաբյանի հավաստմամբ՝ սահմանի՝ իրենց տարածաշրջանի հատվածում ևս այս պահին լարվածություն չկա։

«Զրույցներ գնդապետի հետ»․ Տավուշ TV-ի եթերում այսօր նոր շարք է մեկնարկում։

Հեռուստադիտողին հրավիրում ենք մեզ հետ միասին տեղափոխվելու Մոնթե Մելքոնյանի անվան ռազմավարժարանի լսարան․ այստեղ միասին ունկնդրելու ենք վարժարանի հիմնադիր գնդապետ Ալեքսան Մինասյանի զրույցներն իր սաների և արդեն նաև՝ մեզ հետ հետ։

Առաջին թողարկման թեման է՝ «Դաստիարակություն»։



Զոհված Դավիթ Գիշյանի հայրը` Բարսեղ Գիշյանը նամակ է հրապարակել` ուղղված որդուն։

ՆԱՄԱԿ ԶՈՀՎԱԾ ՈՐԴՈՒՍ

․․․ քո և ծնունդը տեսա և մահը։ Մի երջանիկ օր ծննդատանը բժիշկը ներս կանչեց, որ քեզ՝ իմ նորածին որդուն տեսնեմ։ Մի օր էլ, երբ 19 տարեկան էիր, ներս կանչեցին, որ քո զոհված մարմինը ճանաչեմ։ Այդ անիծյալ դուռը հենց որ բացեցին, դու պառկած էիր մեջքիդ վրա, դեռ քեզ չտեսած գլխիդ վերևի մի փոքր մասից ճանաչեցի քեզ։ Խնդրեցի քեզ իջեցնել ու ինձ մենակ թողնել քեզ հետ մի 10 րոպե։  Հա, չմոռանամ, մեկ էլ մերկ մարմնիդ վրա գցված մի արյունոտ զինվորական բաճկոն կար, որ նույնությամբ տեսել էի երազում։ Մահվանդ պահին ուժեղ մկանային ցնցում եմ ապրել, հազիվ էի կարողանում շնչել, այդ արյունոտ բաճկոնը աչքիս երևաց տեսիլքի նման, մեկ էլ երկու անգամ կանչեցիր ինձ հառաչալից ձայնով։ Խնդրեցի մարմնիդ վրայի վերջին հագուստները ինձ հանձնեն, վերջին հիշատակ իմ զավակից, բայց հետո ասացին, որ չեն կարող, քրեական գործին կցված իրեր էին։ Դու իմ առաջ պառկած էիր խաղաղ քնի մեջ։

Քո մանկությունը և վերջը նույնացել էին քո դեմքին, հավերժական քնի մեջ քո դեմքին մանկության ժամանակների նույն մանկական արտահայտությունն էր ու այստեղ մի ակնթարթում իմ առաջով անցավ քո 19 տարին, դա խելագարացրեց ինձ։ Գիտեի, որ սա վերջն է, քեզ էլ չեմ տեսնելու, ես ու դու էինք, հայր ու որդի Հերացու դիահերձարանում ու վերջին անգամ սիրեցի ու գուրգուրեցի քեզ, մազերդ, հոնքերդ, թարթիչներդ, համբուրում էի քեզ, բացեցի ու փակեցի աչքերդ։ Գիշերը նորից վազեցի Հերացի, մարդ չկար, դռները խփեցի, ասացի, որ պետք է տեսնեմ տղայիս։ Նորից մի 8-10 րոպե քեզ հետ միայնակ, նորից սիրեցի քեզ։ Գիտեի, որ առավոտը լինելու է այն, ինչ լինում է ամեն մի զոհված զինվորի հետ, բայց ութից պակաս խելագարի նման երրորդ անգամ վազեցի Հերացի՝ ահավոր շատ էի ուզում մի վերջին անգամ տեսնել քեզ։ Ինձ խելագարի տեղ դրեցին, ասացին, որ քեզ արդեն դիահերձարան են տեղափոխել, ասացի կապ չունի, պետք է տեսնեմ իմ տղային։ Մի քիչ հետո բերեցին, խնդրեցի մենակ թողնել, չթողեցին, հեռվում մեկը կանգնեց։ Ու սա վերջն էր, մի վերջին անգամ սիրեցի քեզ, ուզում էի քեզ տալ էն սերն ու գուրգուրանքը, որ այլևս չէիր ստանալու, ուզում էի իմանաս, որ մեզ ես հասել։

Մնացածը պրոցեդուրալ բաներ էին, սգո շարասյուն, ուղեկցող ոստիկանական մեքենաներ, Եռաբլուր, հոգևորականներ, աղոթք, պատվո պահակախմբի կրակահերթ։

Երբ քեզ վրա հող էին լցնում կանգնել էի փոսում, չէի թողնում քարեր ընկնեն քեզ վրա, հորեղբայրդ ինձ դուրս քաշեց։ Ու վերջում մինչև կյանքիս վերջին ակնթարթը մնացող մի հավերժ հիշողություն քո դեմքի մանկական ու պատանեկան արտահայտության մասին՝ քո հավերժական քնի մեջ․․․ նաև օվկիանոսի նման անհատակ մեղքի զգացում քո տասնիննը տարեկան ծաղկուն կյանքի կորստի համար, որ դու տասնիննը տարեկան, ծանր վիրավոր, ընկած էիր քեզնից շատ մեծ երկու ազերիի ոտքի տակ։ Նաև ահավոր մեծ ցավ, թե ինչու հետ գնացիր ազերիի կողմից գրավված դիրքը, բայց դիրքն արդեն գրավված էր, դու միայնակ, բոլորը նահանջում էին ????????

Գիտեմ քո հոգու լաբիրինթոսները, դու չէիր պատկերացնում սարի գլխին, մութ գիշերին, վիրավոր կամ սպանված թողնելն ու իջնելը։ Պաշտում եմ բարի, վճիտ, անբիծ ու մաքուր քո մեծ հոգին, դու Ռեմարկ էիր կարդում՝ «Ապրելու ժամանակը և մեռնելու ժամանակը», «Արևմտյան ճակատում նորություն չկա» ու Ռեմարկի զինվորի նման մարդ մնացիր արյան ու կյանքի առուծախ պատերազմում։ Ճիշտը դու ես, ես չեմ կարող դատել մութ գիշերին սարերի ծայրին անտառների մեջ կատարվածի մասին։

Քո կողքը Եռաբլուրում երկար ենք մնում, գիշերները քո կողքը մարդիկ են հայտնվում ու պատմեցին, թե ինչ է եղել, նաև քո դիրքի ընկերներից։ Ուզում եմ ասել հանգիստ մնա, մենք ամեն ինչ գիտենք ․․․ Գիտեմ, պիտի ասեիր, որ այս ամենը պետք չէր գրել, որ սա պետք է մնար մեր ընտանիքի ներսում, բայց ինչ անեմ․․․ գրեցի․․․ներող եղիր որդիս․․․

Ահավոր դժվար է առանց քեզ, կարոտել եմ քեզ հետ զրույցներին, անվերջ համբուրում եմ այն բետոնե սյուները, որ դու ես լցրել ու քո տունը պիտի դառնար։ Հիմա վախենում եմ դռները բացեմ։ Ինչու եմ գրում այս ամեն ինչը ???????? ․․․

Իմ Դավիթ, որդիս, Եռագույնի, Եռաբլուրի, Հիմնի, Պատվո Պահակախմբի մյուս երեսը Սգի, Տառապանքի, Մեղքի, Ապաշխարանքի ու Հոգու Փրկության լաբիրինթոսներն են, քեզնից հետո մենք էդ մութ ու կիսամութ լաբիրինթներում ենք, 18-20 տարեկան կյանք չտեսածների ընտանիքներ հիմա շատ կան էդ լաբիրինթոսներում․․․

ես էլ գրում եմ այդ լաբիրինթոսների մասին, որ չխելագարվեմ, որ սա չտեսածների համար պարզ լինի այն դժոխքը, որով մենք ենք անցնում (շարունակելի)․․․

1992-ի այս օրը՝ հունվարի 28-ին, կառավարությունը ընդունեց «Հայաստանի Հանրապետության Պաշտպանության նախարարության մասին» որոշում` դրանով իսկ իրավականորեն ազդարարելով Հայոց Ազգային բանակի կազմավորումը: Արդեն 31-րդ տարին է՝ Հայկական բանակը անցնելով փորձություններով, շարունակում է լինել Հայաստանի Հանրապետության անվտանգության երաշխավորը:

Հունվարի 28-ին՝ Հայոց բանակի կազմավորման 31-ամյակի առթիվ,  Իջևանի Մշակույթի տանը կայացավ միջոցառում։ Միջոցառումը մեկնարկեց 1 րոպե լռությամբ՝  ի հիշատակ բոլոր ժամանակներում իրենց կյանքը Հայրենիքին նվիրած հայորդիների համար։

Անձնվեր ծառայության համար Տավուշի մարզպետի ու Իջևանի համայնքապետի կողմից պատվոգրերով, շնորհակալագրերով ու խորհրդանշական նվերներով պարգևատրվեցին ՀՀ ՊՆ N զորամասի մի շարք սպաներ ու ժամկետային զինծառայողներ։

Միջոցառումը ուղեկցվեց ազգային, հայրենասիրական երգերով ու պարային ելույթներով։ Ներկայացվեց Հայոց բանակի կազմավորման ուղին, բանակի կերտած հաղթական ու փառապանծ դրվագները։

#bwg_container1_3 #bwg_container2_3 .bwg-container-3.bwg-standard-thumbnails { width: 1254px; justify-content: center; margin:0 auto !important; background-color: rgba(255, 255, 255, 0.00); padding-left: 4px; padding-top: 4px; max-width: 100%; } #bwg_container1_3 #bwg_container2_3 .bwg-container-3.bwg-standard-thumbnails .bwg-item { justify-content: flex-start; max-width: 250px; } #bwg_container1_3 #bwg_container2_3 .bwg-container-3.bwg-standard-thumbnails .bwg-item a { margin-right: 4px; margin-bottom: 4px; } #bwg_container1_3 #bwg_container2_3 .bwg-container-3.bwg-standard-thumbnails .bwg-item0 { padding: 0px; background-color:rgba(0,0,0, 0.30); border: 0px none #CCCCCC; opacity: 1.00; border-radius: 0; box-shadow: ; } #bwg_container1_3 #bwg_container2_3 .bwg-container-3.bwg-standard-thumbnails .bwg-item1 img { max-height: none; max-width: none; padding: 0 !important; } @media only screen and (min-width: 480px) { #bwg_container1_3 #bwg_container2_3 .bwg-container-3.bwg-standard-thumbnails .bwg-item1 img { -webkit-transition: all .3s; transition: all .3s; } #bwg_container1_3 #bwg_container2_3 .bwg-container-3.bwg-standard-thumbnails .bwg-item1 img:hover { -ms-transform: scale(1.08); -webkit-transform: scale(1.08); transform: scale(1.08); } } #bwg_container1_3 #bwg_container2_3 .bwg-container-3.bwg-standard-thumbnails .bwg-item1 { padding-top: 56%; } #bwg_container1_3 #bwg_container2_3 .bwg-container-3.bwg-standard-thumbnails .bwg-title2, #bwg_container1_3 #bwg_container2_3 .bwg-container-3.bwg-standard-thumbnails .bwg-ecommerce2 { color: #323A45; font-size: 16px; font-weight: bold; padding: 2px; text-shadow: ; max-height: 100%; } #bwg_container1_3 #bwg_container2_3 .bwg-container-3.bwg-standard-thumbnails .bwg-thumb-description span { color: #323A45; font-size: 12px; max-height: 100%; word-wrap: break-word; } #bwg_container1_3 #bwg_container2_3 .bwg-container-3.bwg-standard-thumbnails .bwg-play-icon2 { font-size: 32px; } #bwg_container1_3 #bwg_container2_3 .bwg-container-3.bwg-standard-thumbnails .bwg-ecommerce2 { font-size: 19.2px; color: #323A45; }

/*pagination styles*/ #bwg_container1_3 #bwg_container2_3 .tablenav-pages_3 { text-align: center; font-size: 12px; font-weight: bold; color: #666666; margin: 6px 0 4px; display: block; } @media only screen and (max-width : 320px) { #bwg_container1_3 #bwg_container2_3 .displaying-num_3 { display: none; } } #bwg_container1_3 #bwg_container2_3 .displaying-num_3 { font-size: 12px; font-weight: bold; color: #666666; margin-right: 10px; vertical-align: middle; } #bwg_container1_3 #bwg_container2_3 .paging-input_3 { font-size: 12px; font-weight: bold; color: #666666; vertical-align: middle; } #bwg_container1_3 #bwg_container2_3 .tablenav-pages_3 a.disabled, #bwg_container1_3 #bwg_container2_3 .tablenav-pages_3 a.disabled:hover, #bwg_container1_3 #bwg_container2_3 .tablenav-pages_3 a.disabled:focus, #bwg_container1_3 #bwg_container2_3 .tablenav-pages_3 input.bwg_current_page { cursor: default; color: rgba(102, 102, 102, 0.5); } #bwg_container1_3 #bwg_container2_3 .tablenav-pages_3 a, #bwg_container1_3 #bwg_container2_3 .tablenav-pages_3 input.bwg_current_page { cursor: pointer; text-align: center; font-size: 12px; font-weight: bold; color: #666666; text-decoration: none; padding: 3px 6px; margin: 0; border-radius: 0; border-style: solid; border-width: 1px; border-color: #E3E3E3; background-color: rgba(255, 255, 255, 1.00); box-shadow: 0; transition: all 0.3s ease 0s;-webkit-transition: all 0.3s ease 0s; }

if( jQuery('.bwg_nav_cont_3').length > 1 ) { jQuery('.bwg_nav_cont_3').first().remove() } function spider_page_3(cur, x, y, load_more) { if (typeof load_more == "undefined") { var load_more = false; } if (jQuery(cur).hasClass('disabled')) { return false; } var items_county_3 = 1; switch (y) { case 1: if (x >= items_county_3) { document.getElementById('page_number_3').value = items_county_3; } else { document.getElementById('page_number_3').value = x + 1; } break; case 2: document.getElementById('page_number_3').value = items_county_3; break; case -1: if (x == 1) { document.getElementById('page_number_3').value = 1; } else { document.getElementById('page_number_3').value = x - 1; } break; case -2: document.getElementById('page_number_3').value = 1; break; case 0: document.getElementById('page_number_3').value = x; break; default: document.getElementById('page_number_3').value = 1; } bwg_ajax('gal_front_form_3', '3', 'bwg_thumbnails_3', '0', '', 'gallery', 0, '', '', load_more, '', 1); } jQuery('.first-page-3').on('click', function () { spider_page_3(this, 1, -2, 'numeric'); return false; }); jQuery('.prev-page-3').on('click', function () { spider_page_3(this, 1, -1, 'numeric'); return false; }); jQuery('.next-page-3').on('click', function () { spider_page_3(this, 1, 1, 'numeric'); return false; }); jQuery('.last-page-3').on('click', function () { spider_page_3(this, 1, 2, 'numeric'); return false; }); /* Change page on input enter. */ function bwg_change_page_3( e, that ) { if ( e.key == 'Enter' ) { var to_page = parseInt(jQuery(that).val()); var pages_count = jQuery(that).parents(".pagination-links").data("pages-count"); var current_url_param = jQuery(that).attr('data-url-info'); if (to_page > pages_count) { to_page = 1; } spider_page_3(this, to_page, 0, 'numeric'); return false; } return true; } jQuery('.bwg_load_btn_3').on('click', function () { spider_page_3(this, 1, 1, true); return false; });

#bwg_container1_3 #bwg_container2_3 #spider_popup_overlay_3 { background-color: #EEEEEE; opacity: 0.60; }