Շարունակում ենք ձեզ ներկայացնել հայ մեծերի պոեզիան՝ համեմելով մի կաթիլ տավուշյան ոգեշնչմամբ։ Համո Սահյան․ «Ի՞նչ թաքցնեմ»․ կարդում է Հրանտ Ղազումյանը։ Ձեր էկրաններին աշնանային Իջևանն ու սարերն են։ Երաժշտությունը՝ Տիգրան Մանսուրյանի։
Ի՞ՆՉ ԹԱՔՑՆԵՄ
Էլ բան չունեմ
Ես աշխարհից թաքցնելու:
Մինչև հիմա, որ չեմ հանգել
Էլ ինձ ո՞վ է հանգցնելու:
Վառվել եմ ես մանկուց ի վեր
Ծիծաղել եմ ու հառաչել,
Ծիծաղել եմ ու հառաչել
Ինձ գտնելու մի հարցումով.
Եվ վերջապես կամաց-կամաց
Սկսել եմ ինձ ճանաչել,
Թեկուզ՝ այսքան ուշացումով:
Սկսել եմ ինձ ճանաչել
Ոչ թե այլոց կարծիքներով,
Ոչ թե թևիս ու գլխիս տակ
Դրած փափուկ բարձիկներով,
Այլ՝ հոգսերի ծովն ամփոփող
Իմ ծով սրտի տարողությամբ…
Յոթ գլխանի տառապանքին
Դիմանալու կարողությամբ:
Սկսել եմ ինձ ճանաչել
Ոչ թե ինչ-որ խաբված սիրով
Այլ հոգուս մեջ շառագունած
Երազներիս Կաթն Ծիրով:
Սկսել եմ ինձ ճանաչել
Այս համարձակ առավոտով,
Իմ վաստակի վարձով առատ,
Մաքուր պահած իմ հավատով,
Արյան գույնով իմ անարատ:
Սկսել եմ կամաց-կամաց
Ինձ ճանաչել ու հասկանալ,
Ինձնից անկախ պատճառներով
Գործած բոլոր մեղքերիս դեմ
Սկսել եմ կամաց-կամաց ըմբոստանալ:
Սկսել եմ կամաց-կամաց
Դառնալ ներհուն,
Դառնալ խոհեմ:
Մի կաթիլ ջուր պահանջողին՝
Շատրվաններ չխոստանալ
Սկսել եմ իմ բախտի հետ
Ավելի սերտ մտերմանալ:
Սկսել եմ ավելի շատ ջերմացնել
Ու ջերմանալ:
Սկսել եմ կամաց-կամաց
Բոլորի դեմ հոգիս բանալ,
Գարնանային այս ամպրոպով սրբագործել
Ու լվանալ:
Սկսել եմ երգով ,
Հոգով ու խոհելով
Հարստանալ:
Եվ վերջապես.
Սկսել եմ ես հասկանալ,
Որ բան չունեմ այս աշխարհից թաքցնելու,
Մինչև հիմա
Որ չեմ հանգել,
Էլ ինձ ով է հանգցնելու:
