«Չպարտվող, ցավը արհամարհող, ճարպիկ, ֆիզիկապես ուժեղ, հնարամիտ․ դեռ փոքրուց սովորել էր կողմնորոշվել տեղանքում, տիրապետել զենքին, մարտարվեստին․․․կարելի է ասել՝ Հայկը պատրաստի զինվոր էր՝ իր ողջ էությամբ․․․» (պատմում է Հայկ Պապյանի հորեղբայրը)։
«Տղերքը» հաղորդաշարի մեր այս թողարկման հերոսը Տավուշի մարզի Բերդ համայնքից Հայկ Պապյանն է։ Ինչպես կյանքում, այնպես էլ մարտի դաշտում նա ընտրեց մինչև վերջ չհանձնվելը՝ պատիվն ու սերն առ Հայրենիք վեր դնելով ամեն ինչից։ Մարտի դաշտում Հայկի արարքների մասին վկայությունները բազմաթիվ են՝ հրամանատարներից, իր շնորհիվ փրկված ընկերներից ու զինակիցներից․․․
«Հոկտեմբերի 5-ին, երբ վաշտի հրամանատարը վիրավորվում է, Հայկն իր ընկերոջ հետ իրենց ձեռքն են վերցնում հրամանատարությունը․․․ և մնում են դիրքերում, և պայքարում են մինչև վերջ»։
Հայկ Պապյանը ծնվել է Տավուշի մարզի Բերդ քաղաքում, 2001 թ․ հունվարի 20-ին։ Սովորել է Բերդ քաղաքի թիվ 4 հիմնական դպրոցում։ 10 տարեկանից մասնակցել է ազատ ոճի ըմբշամարտի Հայաստանի առաջնություններին, նաև՝ միջազգային մրցաշարերի և գրավել պատվավոր հորիզոնականներ։
2019 թ․ հուլիսի 5-ին զորակոչվել է բանակ։ 6 ամիս ծառայել է Հոկտեմբերյանի զորամասում, որից հետո տեղափոխվել է Գորիս, ստացել սերժանտի կոչում։
Արցախյան պատերազմի առաջին իսկ օրվանից ակտիվ մասնակցություն է ունեցել ռազմական գործողություններին։ Հայկը պատերազմի ընթացքում կռվել է մի շարք դիրքերում։ Սեպտեմբերի 27-ին իր տեխնիկայի պայթելուց հետո վիրավորվել է, բայց հիվանդանոցում չի մնացել և բարձրացել է դիրքեր՝ ընկերների մոտ։
Նա բազմաթիվ ընկերների մարմիններ է դուրս բերել թշնամու հրետակոծության ժամանակ։ Իրեն վստահված ՀՄՄ-ի վրա տեղավորելով բոլոր զինվորներին՝ տեղափոխել է ապահով վայր, ապա թշնամուն շփոթության մեջ գցելու համար, զինվորներին ապահով վայրում թողնելով, թշնամու վնասած տեխնիկայով մի կերպ վերադարձել է, թողել տեխնիկան փոսի մեջ և այնուհետև միայն ոտքով վերադարձել զորքի մոտ։
Հոկտեմբերի 15-ին թշնամու կողմից Ջաբրայիլի Հավսլի դիրքի գրավման ժամանակ 18 զինվորներով մնացել են ռմբակոծության տակ և համարվել անհետ կորած մինչև դեկտեմբերի 18-ը։
Հայկ Պապյանը հետմահու պարգևատրվել է «Մարտական ծառայության» և «Արիության» մեդալներով։
Հայկն, ով իր նահատակությամբ հավերժաբար կապվեց հայրենի հողին, իր ապագան ու երազանքներն էլ միայն իր հող ու ջրի հետ էր կապում։ «Ավարտեմ-գամ՝ Բերդում սպորտդպրոց դնեմ, մարզիչ աշխատեմ»,-այսպես էր գծում իր ապագան։ Հիմա էլ իր ուսերին մեծացած փոքր եղբայր՝ Գևորգն է վճռել կիսատ չթողնել Հայկի գործն ու երազանքը՝ դառնալ ըմբշամարտի չեմպիոն։
