«Ինքը լրիվ սիրո արտահայտություն էր՝ իր մեջ էնքան շատ էր էդ սերը․․․ու ամենքիս կարողանում էր տալ՝ ամենքիս լիարժեք, մեծ սեր էր տալիս»։
Տղերքը հաղորդաշարի մեր այսօրվա թողարկումը պատմում է գետահովիտցի Մեսրոպ Հովհաննիսյանի մասին՝ մարդու, ով իր կարճատև կյանքի ընթացքում հասցրեց իր բաժին սերն ու բարին թողնել իրեն ճանաչող յուրաքանչյուր մարդու սրտում։
Այդ սերն առ մարդիկ ու սերն առ Հայրենիք էլ նրան տարան իսկական հերոսացման ճանապարհով։ Ինչպես Մեսրոպի հայրն է ասում՝ «հերոս բառը, ինձ թվում ա, հերիք ա, որ էլ ուրիշ ոչ մի բան չավելացնենք։ Մենակ իմ տղեն չէ՝ բոլորը, ովքեր կյանքները դրեցին էս հողի ու ջրի համար․․․»։
ԿԵՆՍԱԳՐՈՒԹՅՈՒՆ
Մեսրոպ Վարդանի Հովհաննիսյանը ծնվել է 2002 թ․ հունվարի 11-ին Տավուշի մարզի Գետահովիտ գյուղում, սովորել և ավարտել է տեղի միջնակարգ դպրոցը։
Դպրոցն ավարտելուց հետո 2020-ի հուլիսի 21-ին զորակոչվել է բանակ՝ պարտադիր զինվորական ծառայության:
Մեսրոպը ծառայում էր Ջրականում և երկու ամսվա զինծառայող էր, երբ սկսվեց պատերազմը։ Էությամբ բարի և հոգատար պատանին շատ երազանքներ ուներ, որոնք պետք է իրագործեր ծառայությունից հետո, սակայն կյանքն այլ ընթացք էր նախատեսել:
Հոկտեմբերի 13-ին անմահացել է Հադրութի Վարդասարում․ նրան փնտրել են երկար ժամանակ և գտել միայն դեկտեմբերին։
Մեսրոպ Վարդանի Հովհաննիսյանը հետմահու պարգևատրվել է «Մարտական ծառայության», «Մարտական խաչ» մեդալներով, ինչպես նաև «Գթության մայր» միջազգային միության մեդալով։
